Είσαι άστεγος, κοιμάσαι στο δρόμο, χτυπημένος από την κρίση και, πλέον, με τον υγειονομικό φόβο της πανδημίας. Εάν έχεις ταυτότητα, φορολογική δήλωση και βεβαίωση αστεγίας από το Δήμο (όχι πάντα εύκολο), δικαιούσαι διακόσια ευρώ για να ζήσεις, το λεγόμενο ΚΕΑ ή ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.
Τον Απρίλιο του 2020 γίνεσαι δεκτός σε ξενώνα αστέγων, αλλά διαπιστώνεις ότι δεν δικαιούσαι πλέον εισοδηματική ενίσχυση. Δεν έχεις πια χρήματα ώστε να διασφαλίσεις την αξιοπρέπεια και την αυτονομία σου.
Τον Νοέμβριο του 2020 μαθαίνεις ότι, επιτέλους, ψηφίστηκε νόμος ώστε να μπορείς να παίρνεις αυτά τα χρήματα και εσύ, για όσο διάστημα διαμένεις στον ξενώνα.
Κάνεις αίτηση και εγκρίνεται.
Κι όμως, κάποια στιγμή, σε ειδοποιούν ότι ακυρώθηκε η αίτησή σου. Πρέπει να υπογράψεις την ανάκληση της απόφασής τους και πιθανώς να επιστρέψεις αναδρομικά όσα χρήματα σου έχουν ήδη καταβληθεί.
Αντί να διορθωθεί μία αδικία, συντελείται μία αδικία πάνω στην αδικία, και όλα αυτά χωρίς καμιά δική σου ευθύνη.
Είναι Μάρτιος 2021 και σου λένε ότι πρέπει να υπογραφεί κάποια ΚΥΑ. Και εσύ ξέρεις ότι τέτοιες μέρες οι ΚΥΑ βγαίνουν σωρηδόν άλλες φορές νύχτα και άλλες σαββατοκύριακα. Αλλά η ΚΥΑ που σε αφορά έχει καθυστερήσει ήδη τέσσερις μήνες, κι ακόμα δεν υπάρχει εικόνα για το πότε θα υπογραφεί. Κοντεύει ένας χρόνος από τότε που ήσουν στο δρόμο… και ειλικρινά σκέφτεσαι μήπως ήσουν καλύτερα εκεί. Πιο αξιοπρεπής και πιο αυτόνομος.
[Η αφήγηση αυτή δυστυχώς είναι πέρα για πέρα αληθινή. Αφορά το θέμα της παροχής του ΚΕΑ σε διαμένοντες σε ξενώνες αστέγων, για το οποίο η HumanRights360 και η Steps έχουν πολλάκις κάνει παρεμβάσεις, χωρίς δυστυχώς κάποια κατάληξη: https://www.facebook.com/…/a.92414045…/1788186418013741/]
