Περίληψη της έρευνας:
Αντικείμενο της παρούσας μελέτης είναι η επισκόπηση βασικών πτυχών του ελληνικού συστήματος ασύλου και της διεθνούς προστασίας στην Ελλάδα, μετά το σταδιακό κλείσιμο, στα τέλη του 2015, της οδού διέλευσης εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστριών/των μέσω Ελλάδας προς άλλες ευρωπαϊκές χώρες, και το οριστικό κλείσιμο των συνόρων μεταξύ Ελλάδας και Βόρειας Μακεδονίας (τότε, πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας) το Μάρτιο του 2016, που συνοδεύτηκε από αντίστοιχη αναχαίτιση των ροών κατά μήκος ολόκληρης της ευρωπαϊκής διαδρομής.
Ζητήματα όπως οι προβλέψεις της εθνικής νομοθεσίας για τη μεταχείριση των ευάλωτων προσώπων και το ελληνικό σύστημα υποδοχής αιτούντων διεθνή προστασία, το σύστημα μετεγκατάστασης και το ευρωπαϊκό πλαίσιο, η Κοινή δήλωσης ΕΕ – Τουρκίας ειδικότερα και τα ζητήματα εφαρμογής της στην πράξη όπως και η προστασία ασυνόδευτων ανηλίκων, αναλύονται στις πραγματικές τους διαστάσεις. Ποια είναι τα μαθήματα από την εμπειρία στα σύνορα της Ένωσης και πώς μπορούν αυτά να μετουσιωθούν σε ένα αποτελεσματικό και σύμφωνο με τον ευρωπαϊκό νόμο σύστημα υποδοχής ανθρώπων, δεδομένου ότι οι μεταναστευτικές ροές προβλέπεται να ενταθούν παγκοσμίως λόγω και της Κλιματικής Κρίσης; Στην έρευνα συμμετείχε η Νικολέττα Αρβανιτούδη από τη HumanRights360, εστιάζοντας στην περίπτωση του ΚΥΤ Φυλακίου Ορεστιάδας, ως μοναδικού κλειστού κέντρου στην Ελλάδα, το οποίο εξαιρείται της Κοινής δήλωσης ΕΕ – Τουρκίας. Αναλύοντας τις συνθήκες και τις παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας εντός του ΚΥΤ, επικεντρώθηκε στο ζήτημα της προστατευτικής φύλαξης των ασυνόδευτων ανηλίκων και τις συνέπειες σε βάρος του βέλτιστου συμφέροντός τους, λίγους μήνες πριν την κατάργησή της.
